Moving people story
Ik ontvluchtte Iran in 2010
Omdat er grote problemen ontstonden toen mijn moeder overstapte van de islam naar het christendom. Mijn vader had ook al een tijdje het gevoel dat hij zich niet meer thuis voelde bij de islam. Maar hij durfde dat niet te zeggen, totdat mijn moeder ervoor uitkwam. Toen bleken ze hetzelfde te denken.
Mijn moeders naam stond op die lijst
Naar de kerk gaan was niet makkelijk voor mijn moeder. De Basij, de islamitische politie, houdt alles in de gaten. Mijn moeder ging bij een ondergrondse kerk in onze woonplaats Isfahan, maar die werd ontdekt. Inclusief een lijst met namen van bezoekers. Mijn moeders naam stond op die lijst. Tegelijk werd in onze straat een hele familie vermoord door de Basij. Hetzelfde kon met ons gebeuren.
‘ s Nachts zijn we stiekem de grens overgestoken
We vertrokken en lieten alles achter en vertrokken. Via mijn oom vonden we een smokkelaar. Te voet en met de bus reisden we naar de grens met Armenië. ’s Nachts zijn we stiekem de grens overgestoken.
De smokkelaar gaf ons neppaspoorten en vliegtickets naar Amsterdam. Op Schiphol zouden in een wc nieuwe valse paspoorten klaarliggen, waarmee we naar Canada konden doorreizen. Op Schiphol zijn we meteen naar de toiletten gelopen, maar uren later was er nog steeds niemand. We waren bang dat de smokkelaar ons had bedonderd. We konden nergens heen. We waren doodop en hadden twee dagen niet gegeten.
Uit wanhoop is mijn moeder toen naar de marechaussee gegaan om ons aan te geven. Met een tolk heeft zij huilend het hele verhaal verteld en gevraagd of ze ons wilden terugsturen naar Armenië. Maar de marechaussee zei dat ze ons konden helpen. We konden een asielaanvraag doen.
In Nederland kwamen we terecht in het aanmeldcentrum van Schiphol. Mijn broer en ik waren in die tijd heel boos op onze moeder dat ze ons dit had aangedaan. Ik werd depressief en moest hulp zoeken bij psychologen.
Ik heb het gevoel dat ik mijzelf heb achtergelaten in Iran
Tegelijk zag ik dat het christendom mijn moeder rustiger had gemaakt. Die verandering van geloof had haar goed gedaan. We zagen dat we veel dingen waren verloren, maar ook dat we een nieuw, goed leven hadden gevonden. Toen besloten mijn broer en ik om ook christelijk te worden. Via een Afghaanse man in het AZC kregen we het adres van een kerk in de buurt.
En nu zijn mijn broer en ik een Facebookgroep gestart voor christelijke Iraniërs. Er zitten ook mensen bij die betrokken zijn bij de geheime kerken in Iran. Dat is niet makkelijk en ook niet zonder gevaar. Op dit moment hebben christenen in Iran het erg moeilijk.
Hoewel we hier in alle vrijheid ons geloof kunnen uiten, willen mijn broer en ik toch graag nog eens terug. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf heb achtergelaten in Iran. In Isfahan willen we ons inzetten voor de kerk daar. Zo kunnen we de droom van onze moeder verwezenlijken.